MUNDUA BIZIKLETAZ ASIAN

Urtebeteko bizikleta-bidaia hau noiz gauzatzen hasi zen pentsatzen jarri eta 2002ko abuztua datorkigu gogora. Kuba izan zen herrialdea, 20 egun eta bizikletaz, noski. Gero etorri ziren Guatemala, Laos, Malawi, Sulawesi, Tanzania, Bolivia, Tadjikistan, Kirgizistan, Mozambike, Zimbabwe, Maroko, Sri Lanka, Pakistan... 2006an batu zen Ainhoa, Sulawesin (Indonesia).

Bidaia horiek guztiak ezinbestekoak izan ziren Asian zehar eginiko urtebeteko bidaia hau gauzatzeko. Lagunekin eginiko bidaia horiek, bizikleta-lagun guztiak, izan ziren bultzada. Pisua alokatu, furgoneta saldu eta 2012ko irailean elkartu ginen biok Indiako hiriburuan, Delhin. Indian hasitako bidaia 2013ko abuztuan bukatu zen Filipinetan. 

Eskuinaldean aurkituko dituzue, banan bana, kronologikoki, ezagutu genituen herrialdeak: India, Nepal, Myanmar, Thailandia, Kanbodia, Laos, Txina, Tibet, Japon eta Filipinak.

Gozatu!

MENDEA ETA SEGUNDUA GURUTZATZEN DIREN LEKUAN

2012ko irailaren 6a. Delhi, India. Hantxe elkartu ginen Ainhoa eta Koldo, eta hantxe hasi zen urtetan gure buruan imajinatu genuen bidaia gauzatzen. Mapetako marrak errepide bihurtzen hasi ziren,  izenak herri, herriak pertsona, gure buruan genituen izenak, irudiak, argazkiak, ideiak, bizia hartzen. Aurretik bidaia luzea genuen, urrun ikusten genuen ordu hartan lerro hauek idazten ditugun momentua, inoiz iritsiko ez zela zirudien, mendea eta segundoa inoiz ez zirela gurutzatuko. Baina bai, pixkanaka-pixkanaka India, Nepal, Myanmar, Thailandia, Kanbodia, Laos, Txina, Tibet, Japon eta Filipinak etorri ziren, konturatu gabe, ezarian, etxean gaude berriro.

Etxean gaude, bai, baina guztiz ez. Atzera begiratu eta hain gertu sentitzen dugu egondako leku bakoitza... hain gertu eta hain urrun aldi berean! Pasa garen toki bakoitzetik zati ñimiño bat hartu eta gure egin dugu betirako eta, aldi berean, egon garen leku bakoitzean garenaren zati bat utzi dugu, inoiz berreskuratuko ez duguna. Eta hemen gaude berriz, joan ginen berberak gara, baina desberdinak. Toki eta pertsona bakoitzak emandako zatitxoek guk utzitakoak bete dituzte.

Eskerrak ematea besterik ez zaigu geratzen. Eskerrik asko bidaia honen aurretik lagundu diguzuen guztioi, badakizue nortzuk zareten. Eskerrak gure/zuen arteko haria izan den MUNDUABIZIKLETAZ jarraitu duzuen guztioi, txoko honek, zuek gabe, ez luke inolako zentzurik edukiko. Eskerrik asko bidean ezagututako guztioi, bidaia hau hain ahaztezina egiteagatik, zuek ere badakizue nortzuk zareten. Eta, azkenik, eskerrik asko bidaia honi jarraipena ematen lagunduko diguzuen guztioi.

Argazki batekin eta poema batekin agurtuko gara. Argazkia gurea da, poema, aldiz, Joseba Sarrionaindiarena da eta gure sentimenduei hitzak jartzen dizkio. Laster arte.

“INONGO LEKUAK” 

Geratu egiten gara ala joan?

Hala ere, geratzen garenean ez gara apur bat joaten?

Eta joaten garenean ez gara geratu egiten?

Hemen, geratu eta joan egiten gara?

Ala honuntz gatoz oraindik?

Eta hara ailegatzean, hona itzultzeko ala harantzago abiatzeko da?

Handik etortzean, han geratu ginen?

Hemen geratzean hemen geratzen gara?

Hemendik joaterakoan hara itzuliko gara?

Joatea itzultzea da beti?

Egundo egon gabeko lekura itzuliko gara?

Eta itzultzea harantzago joatea besterik ez bada?

Geratzen denak betirako geratzen dela pentsa dezake?

Ezinbestekoa da abiatzea eta ailegatu ezinean geratzea?

Abiatzen dena ez da egundo inon geratuko?

Ala itzuliko da?

Baina, itzultzen dena abiatu zen lekura itzultzen da ala?

Joseba Sarrionandia.

El 6 de septiembre de 2012 nos encontramos en Delhi, India. Y allí comenzó para nosotros, Ainhoa y Koldo, a tomar forma el viaje que durante años habíamos ido imaginando en nuestras cabezas. Fue allí donde las rayas de los mapas fueron diluyéndose hasta convertirse en las líneas de la carretera. Los nombres pasaron a ser pueblos, los pueblos personas, imágenes, todo empezó a ser realidad. Parecía que este momento nunca iba a llegar, pero fueron cruzándose en nuestros caminos India, Nepal, Myanmar, Thailandia, Camboya, Laos, Tibet, Japón y Filipinas, y sin darnos cuenta llegó el momento de volver a casa.

Y es aquí donde nos encontramos ahora, pero no del todo. Cuando miramos atrás, sentimos muy cerca todos los lugares en los que hemos estado, tan cerca y tan lejos a la vez... De cada lugar nos hemos llevado una ínfima parte y la hemos ido haciendo nuestra, mientras que una parte de nuestra esencia, de nuestro ser se ha quedado allí amarrada para siempre.

Ya solo nos queda dar las gracias a todos aquellos/as que antes del Viaje nos habéis ayudado, ya sabéis quienes sois. Gracias a los/as que habéis seguido el blog MUNDUABIZIKLETAZ, porque este rincón sin vosotros/as no hubiera tenido ningún sentido. Gracias también a todos/as personas que hemos conocido en el viaje, por hacer de esta ruta algo inolvidable. Y para terminar, muchas gracias a los/as que nos ayudaréis en los próximos meses a dar seguimiento a este aventura.

Nos despedimos con una foto sacada por nosotros y con un poema de Joseba Sarrionaindia que plasma con palabras nuestros sentimientos. ¡Hasta pronto!

OTROS LUGARES

¿Vamos o nos quedamos?
Sin embargo, ¿no nos vamos un poco cuando nos quedamos?
Y ¿no quedamos cuando nos vamos?

Aquí, ¿nos quedamos o nos vamos?
O ¿es que venimos hacia aquí todavía?
Y al llegar allá, ¿es para volver aquí o para ir más allá?

Al venir de allí, ¿nos quedamos allí?
Al quedarnos aquí ¿nos quedamos aquí?
Al irnos de aquí ¿volveremos allá?

¿Irse es volver siempre?
¿Volveremos a donde nunca estuvimos?
¿Y si volver no es mas que ir más allá?

¿Puede pensar el que se queda que se queda para siempre?
¿Es inevitable partir y quedarse sin llegar?

El que parte ¿no se quedará nunca en ningún lugar?
¿O volverá?
Pero, el que vuelve ¿volverá al punto de partida?

Joseba Sarrionandia.

AZKEN GELTOKIA: FILIPINAK. LAGUNEKIN OPORRETAN.

Osakatik Manilara hegan egin eta hurrengo egunean bertan jo genuen hegazkinez Filipinetan aukeratu dugun irlara, Palawanera. Puerto Princesa, Palawaneko hiriburua, izan da gure lehenengo txokoa, hortxe topo egin dugu itsasoarekin. Itsasoa da protagonista nagusia Filipinetan. Arrantzaleak harrapatutako arraina portura eramaten.

Arraina sailkatu

eta merkatuan saltzeko prest.

Senideak merkatuan lanean dauden bitartean haurrak jolasean.

Urtebete lagunak ikusi gabe egon ondoren Puerto Princesan elkartu ginen. Emozioak gainezka, elkar besarkatuz, zeinen ederra izan zen denok berriz elkartzea. Bertsotan abestu ziguten bezala, inoiz ez da ospatu ongi etorri bat etxetik hain urrun!

Beraiek uztailetik dabiltza bizikletaz Filipinetan eta gure bizikletak, berriz,  Manilan geratu dira atseden hartzen. Lau egun bakarrik geratzen zitzaien bizikletaz eta kilometro gutxiegi ziren bizikletak honaino ekartzeko. Horregatik,  motoa alokatu eta Xumeta eta Haitzolekin elkartu gara motorzaleen taldera. Lau motoz eta bederatzi bizikletaz.

Hainbeste kilometro bizikletaz egin ostean oso arraroa egin zaigu lagunak pedalei eragiten ikusi eta gu motoz joatea. Dibertigarria izan da.

Batzuk motoz eta besteak bizikletaz Palawaneko iparraldera jo dugu bertako kostaldeaz gozatuz. Port Barton herrixkan lasaian ederki asko egon ginen.

Hondartza toki aproposa da arrantzaleekin solasean aritzeko.

Haurren energia

eta helduen lasaitasuna.

Port Bartonetik San Vicente herrira txalupaz joan ginen. Hamahiru lagun, bederatzi bizikleta

eta hiru moto.

Itsasoan txalupak nagusi badira lurrean “tricycle” izeneko ibilgailuak dira nagusi. Sidekarren antzekoak dira, moto bat eta alboan jendea garraiatzeko txokoa. Siestarako ere egokiak!

Autobusak ere oso bereziak dira.

Tay Tay herrian ilunabarra.

El Nido zen gure azken geltokia Palawaneko irlan. Toki ezaguna da bere inguruan dauden irla, hondartza, aintzira, ur garden eta harkaitzezko hormengatik.

Inguruaz gozatzeko aukera izan dugu txalupaz egin ditugun txangoetan. Urpekaritza, snorkeling,  hondartzak… Harkaitzen behealdean ikus daiteke El Nido herria.

Piraguak ere aukera onak eskaintzen ditu.

El Nidon Palawan irla utzi eta Busuanga irlara etorri gara barkuz. Busuanga irlan dago Coron herria eta inguruko kostaldean barku asko daude urpean ondoratuta. Jende asko hurbiltzen da hona urpekaritza eginez barku horiek ikustera. Ondoratutako barkuak eta ur azpiko bizitza.

Joseba eta Koldo.

Filipinak agurtzeko ordua iritsi zaigu eta Filipinak agurtzearekin batera urtebeteko bidaiari bukaera eman eta etxera itzultzeko ordua. Filipinetako egonaldia lagunekin elkartu eta etxera bueltatzen hasteko baliagarria izan zaigu. Lagunekin elkartu ginen egunean gure buruek etxerako bidea hasi zuten pixkanaka eta, egiari zor, ez dugu inolako traumarik, oso pozik gaude. Baina pixkanaka bueltatzen hasteaz  gain, Filipinetan lagunekin ederki asko pasa dugu.

Lagunak

eta Filipinak,

Filipinak

eta lagunak.

Hurrengo sarrera etxean, Euskal Herrian, idatziko dugu. Urtebeteko bidaian azkena izango da.

JAPONEN, NATURAZ GOZATZEN

Matsumoto atzean utzi eta bigarren mailako errepideetan zehar mendialdean barneratu ginen bete-betean.

Japoneko gauzarik onenetarikoa errepideen egoera bikaina da. Errepiderik galduenean ere asfaltoaren leuntasunaz goza dezakezu.

Etengabe aurkitu dugu ura: errekak, ibaiak, ur-jauziak, lakuak edota gizakiak eragindako urtegiak.

Japoneko Alpeetako Noyumi mendatearen gaina izan da gure Japoneko punturik garaiena 1.672 metrorekin.

Malda gogorrak izan ditugun arren batzuetan tunelek mendia zulatu eta bidea lauagoa egiten dute. Ongi argiztatuak egon arren tunel batzuk oso luzeak dira eta ez da sentsazio atsegina zulo hauetan sartzea.

Irteerarako biderik motzena adierazita dago. Baina erdian zaudenean, ezker edo eskuin?

Takayama herria ezagutzeko geldialdia egin genuen. Garai bateko estiloa mantentzen dute bertako zenbait kale eta etxek eta turista japoniar dezente hurbiltzen da bertara.

Takayama ikusi eta gaua inguruko mendialdean eman genuen Utsueshi Juhachi ur-jauzien ondoan.

Takayamatik Shirakawa-go herrixkarantz gindoazela, Amo mendatean, aurkitu genuen Japoneko biderik aldapatsuena. Gorako bidean nahiz beherako bidean.

Shirakawa-go herrixka ezaguna da Japonen bertako etxeengatik. Nahiz eta berrituta egon  antzinako estrukturak mantendu dituzte eta oso bereziak dira;  Teilatutik oinarriraino egurrezkoak. Guri Asterix eta Obelixen herrixka zetorkigun burura.

Japoniarren zaletasun batzuk ezagutzeko aukera izan dugu bidean. Beisbola da hemen kirol nagusiena eta helduak eta gazteak askotan topatu ditugu beisbolean.

Arraina hain gustuko izanda arrantzaleak ere nonahi aurkitu ditugu, bai errekan bai lakuan.

Motoz bidaiatzea. Errepidean motorzale ugari topatu dugu bidaiatzen. Sekulako mototzarrak dituzte guztiek baina gehien ikusi ditugunak Harley Davidson dotoreak izan dira. Hori bai, honako hau izan da guztietan harrigarriena. Makarra samarra tipoa.

Shirakawa-gotik aurrera egin eta Kuzuryu urtegira iritsi ginen.

Gauean sekulako euri zaparrada bota eta hurrengo goizean gure ondasun guztiak lehortzen jarri behar izan genituen.  Ordutik aurrera gure kanpin-denda babesteko aterpetxoa bilatu dugu egunero, baita aurkitu ere!

Tokyotik Osakarako bidean ia egunero kanpin-dendan lo egin dugu. Japonen lo egiteko ostatuak oso garestiak dira eta kanpin-denda jartzeko toki aproposak ez dira falta. Komunak oso garbiak, mahaiak eta aulkiak, teilatutxoak… herrietako parkeetan kanpatuta ere inork ez digu ezer esan. Gau batean, 23:00ak inguruan lo geundela, polizia hurbildu zitzaigun eta nortzuk ginen ikusi ostean “good morning”  esanaz agurtu ziren. 

Ono herritik gertu Hokyoji tenplua bisitatu genuen. Basoan txertatuta dago 1.300. urtean sortutako tenplu eder hau eta bertan bizi diren hamar monje budisten gonbitea jaso genuen tea beraiekin hartzeko.

Bilera motz bat egin ondoren bukaeran aurkezpen ofiziala ere egin ziguten.

Shunki monjea izan zen gure gida.

Tenplua utzi eta berehala 60 metroko Ryusoya ur-jauziarekin topo egin genuen.

Gure hurrengo helburu nagusia Biwa lakua zen, Japoneko lakurik handiena. Zein ingurune ederra!

Asko gozatu dugu lakuaren inguruan bizikletaz eta, japoniarrak bezala, baita bainua hartzen.

Ilunabarra Biwa lakuan

Ia Asia osoan bezala, arroza edonon.

Biwa lakutik oso gertu dago Kyoto hiria eta bertara jo genuen jarraian. Hiri handia izan arren oso toki atsegina da Kyoto eta lasai asko ibili ginen hirian zehar bizikletaz bertako txokoak ezagutzen. Eraikin zahar ugari dago hiri osoan zehar, guztiak oso ongi zainduak.

Merkatua

Musika tradizionala

Familia honek bezala jende askok jazten du jantzi tradizionala Kyoton, kimonoa.

Kyoton gehien gustatu zaiguna arratsaldero hiri erdian dagoen ibai ertzeko giroa da. Kyototar ugari hurbiltzen da bertara lasai egotera, erlaxatzera, solasean aritzera…

Kyototik egun bakarrera geneukan gure Japoneko azken geltokia, Japoneko bigarren hiririk handiena, Osaka.

Gure bizikletak hegazkinean sartu behar ditugun bakoitzean lan gogorra izaten dugu aurretik: kartoizko kutxak bilatzea. Behin kutxak lortuta Osakako kaleetan zehar garraiatu behar.

Osakan topatu dugu Japoneko altxorrik handienetako bat, Bang Kwansak eta Ono Sanae bikotea. Kwansak hego-korearra da eta Sanae japoniarra. Kwansak txirrindulari amorratua da eta beraien etxeko ateak parez pare ireki dizkigute.

 Izugarria izan da eskaini diguten laguntza guztia eta beraiekin eman ditugun hiru egunak ahaztezinak izan dira. Agurra, nola ez, afari oparo batekin egin dugu : Sushia. Zoragarria.

Bihotz-bihotzez, eskerrik asko, arigato gozaimasu, thanks, gracias…

AGUR JAPON

Hasierako planetan ez bazegoen ere patuak Japonera ekarri gaitu eta izugarri gozatu dugu. 25 egun eman ditugu bertan eta 1.165 kilometro izan dira bizikletaz egindakoak, errepide bikainetan baina uste baina malda gehiagorekin. Ezusteko ona eman digu natur ikuspuntutik. Oso berdea izan da gure Japon eta hiri erraldoietatik at basoek eta mendiek etengabe inguratu gaituzte.

Zer esan lasaitasunaz. Ziurtasun osoz bidaiatu dugu uneoro. Seguruenik, bidaia osoko herrialderik lasaiena izan da guretzat. Bizikletak lotu gabe edonon uzteko aukera, edozein txokotan lo egiteko aukera… askoz atseginagoa da horrela bidaiatzea.

Eta aldaketa, sekulako aldaketa suposatu du guretzat hona etortzeak. Aberatsak izatetik txiro izatera pasa gara bat-batean. Orain arte egon garen herrialdeetan bizitza maila gurea baino baxuagoa izan da eta Japonen, aldiz, bizitza maila gurea baino dezente altuagoa da eta gauza asko oso garestiak. Horregatik, hemen, bi gauetan bakarrik ordaindu dugu lo egiteagatik eta, bidaia osoan ez bezala, ia egunero kanpin-denda jarri dugu. Sukaldearekin berdin. Goizero gosaltzeko gure gosaria prestatu eta ia gauero espagetiak prestatu ditugu. Zeinen onak!!!

Aldaketa hauek asko aberastu dute gure bidaia  eta horregatik sekulako irribarrearekin agurtzen dugu herrialde hau. Gora Japon!

Orain oporraldia Filipinetan.